პაკისტანელი იქბალ მასიჰის დაბადების წელი, თვე და დღე ზუსტად ცნობილი არ არის, რადგანაც იგი მამამ 1986 წელს, 4 წლის ასაკში, ხალიჩების ქარხნის მფლობელზე გაასხვისა. იქბალი 6 წლის განმავლობაში, ყოველდღე 12 საათი მუშაობდა, შემდეგ კი გაქცევა მოახერხა და სხვა ბავშვების უფლებების დამცველად იქცა. დღეს სწორედ მის ამბავს მოგიყვებით:
იქბალ მასიჰი 1982 ან 1983 წელს დაიბადა ინდოეთის საზღვართან, პაკისტანის პატარა სოფელ მურიდკეში. მისი მშობლები საიფ მასიჰი და ინაიათ ბიბი ძალიან ღარიბები იყვნენ. დედა დამლაგებლად მუშაობდა, მამა კი მუშა იყო. გარდა დაბალი შემოსავლისა, მამა ნარკოტიკულ ნივთიერებებზე იყო დამოკიდებული. ერთხელ საერთოდ გაუჩინარდა ისე, რომ მისი ადგილსამყოფელის შესახებ არავინ არაფერი იცოდა. იქბალი ძმებთან, დებთან და დედასთან ერთად ოროთახიან სახლში ცხოვრობდა. ცხელი ღამეების დროს კი, სივრცე იმდენად პატარა იყო, რომ ბიჭს ეზოში ეძინა.
როდესაც იქბალი ოთხი წლის გახდა, მისმა უფროსმა ძმამ დაქორწინება გადაწყვიტა. პაკისტანში ქორწინების ცერემონია საზეიმოა და ფართომასშტაბიან დღესასწაულებს მოიცავს. ქორწილის ღირებულება იქბალის ოჯახისთვის ძალიან ძვირი აღმოჩნდა. საიფმა იცოდა, რომ ბანკი მას ფულს არ მისცემდა, ამიტომ გადაწყვიტა, 600 რუპიის (დაახლოებით 12 დოლარის) სესხი ხალიჩების ქარხნის მფლობელისგან, არშად გულასგან აეღო. მსგავსი სესხი გირავნობად ითვლებოდა და გირად იქბალი გამოიყენეს. ოჯახმა მიიღო თანხა, თუმცა პატარა ბიჭი იმ წუთიდან ქარხნის მფლობელს ეკუთვნოდა და როგორც ენდომებოდა, ისე მოექცეოდა.
ბიჭი დილის 4 საათზე იღვიძებდა და ქარხანაში მიდიოდა. კვირაში შვიდი დღე 12-16 საათი მუშაობდა და მხოლოდ ნახევარი საათი ჰქონდა დასვენება. მუშაობაში მას თანხას არავინ უხდიდა. თავდაპირველად პატარა ბიჭი მიიყვანეს ოთახში, სადაც 20 სხვა მონა-ბავშვი იჯდა. იქბალს თავისი ადგილი აჩვენეს, კედელზე მატყლის ფერადი დიდი ბურთულები ეკიდა და ხალიჩის დიზაინის ფოტოები იყო გამოკრული. ოსტატმა აჩვენა, როგორ უნდა გაეკეთებინა კვანძები ხალიჩის შესაქმნელად და სპეციალური ხელსაწყოებიც გადასცა, რომლებიც ბასრი იყო და მუშაობის დროს ხშირად ეჭრებოდა თითები. ნებისმიერი დაგვიანება ისჯებოდა და სხვა ბავშვებთან საუბარიც აკრძალული იყო. პარასკევს ქარხანაში დასვენების დღე იყო, მაგრამ არა მონებისთვის...
"მრავალი საათის განმავლობაში ერთ პოზაში ჯდომა მიწევდა. მუშაობისას ვერ ვმოძრაობდი. ზედიზედ ბევრი დღე, დასვენების გარეშე ვმუშაობდით. ავადმყოფ ბავშვებსაც კი არ ასვენებდნენ. ყოველგვარი დაგვიანებისთვის გვცემდნენ, გვსჯიდნენ, საჭმელს არ გვაძლევდნენ. ერთმანეთსაც ვერ ვეხმარებოდით", - იხსენებს იქბალი.
გარკვეული პერიოდის შემდეგ, ბიჭმა გაქცევა სცადა. ორ მეგობართან ერთად ოსტატს გარეთ გაშვება სთხოვა და უთხრა, რომ საპირფარეშოში უნდოდა შესვლა. საბოლოოდ ბავშვები გამოიჭირეს და ისევ სახლში დააბრუნეს. მეორედ გაქცევის შემდეგ ბიჭმა პოლიციამდე მიაღწია და უამბო, რა სასტიკად ექცეოდა ქარხნის მფლობელი. მაგრამ მოსყიდულმა პოლიციელებმა დახმარების ნაცვლად, ბიჭი სახლში დააბრუნეს.
ექვსი წლის განმავლობაში იქბალი ძმის ქორწილის გადასახდელად აღებული ვალის გამო მონად მუშაობდა. შეთანხმების თანახმად, მამამისს ვალი პერიოდულად უნდა გადაეხადა და შვილი დაეხსნა, თუმცა თანხა კი არ შემცირდა, პირიქით, კიდევ უფრო გაიზარდა.
