"რო­დე­საც დედა წა­ვი­და, მა­მამ მის გა­რე­შე ყოფ­ნას ვე­ღარ გა­უძ­ლო..." - ლადო აფხაზავას მძიმე ბავშვობა

ლადო აფხაზავამ, რომელიც მას­წავ­ლებ­ლის ეროვ­ნუ­ლი ჯილ­დოს პირ­ვე­ლი მფლო­ბე­ლი და 2019 წლის მას­წავ­ლებ­ლის გლო­ბა­ლუ­რი ჯილ­დოს ფი­ნა­ლის­ტია, "ამბები.ჯი"-სთან ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებზე საუბრობს.

მას სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდ­მა ნა­წილ­მა და მას­წავ­ლებ­ლებ­მა სო­ლი­და­რო­ბა გა­მო­უ­ცხა­დეს და როცა დააჯარიმეს იმა­ზე მეტი თან­ხა ჩა­უ­რი­ცხეს, ვიდ­რე სა­ჭი­რო იყო.

"მოკ­ლედ, ჩემს ჯა­რი­მა­საც გა­და­ვიხ­დი და სხვის ჯა­რი­მა­საც" - ამბობს ლადო აფხაზავა.

"ჩემ­თვის სა­ო­ცა­რი დღე­ე­ბია, პირ­ვე­ლი გან­ცდა, რაც თა­ვი­დან მქონ­და, უმ­ძი­მე­სი იყო... გიყ­ვარს შენი სამ­შობ­ლო, მის­თვის ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ და შენი ქვე­ყა­ნა კი სა­სა­მარ­თლო­ში გი­ბა­რებს, საბ­რალ­დე­ბო სკამ­ზე გსვამს, - ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან რთუ­ლი გა­სა­აზ­რე­ბე­ლია.

ერთ-ერთ ჯგუფ­ში და­წე­რი­ლი მქონ­და, თუ და­მა­ჯა­რი­მე­ბენ, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი რაც იქ­ნე­ბა, მას­წავ­ლებ­ლებ­მა ლარ-ნა­ხე­ვა­რი ჩა­მი­რი­ცხონ-მეთ­ქი. ასე იმი­ტომ დავ­წე­რე, რომ ახლა ხელ­ფა­სი ყვე­ლას აღე­ბუ­ლი აქვს და იქვე და­ხარ­ჯუ­ლიც, ამ ლარ-ნა­ხევ­რით კი მივხდე­ბო­დი, რამ­დე­ნი პე­და­გო­გი ჩა­რი­ცხავ­და ლარ-ნა­ხე­ვარს. ახლა მე­თორ­მე­ტე კლა­სე­ლებ­თან ვარ და და­ვით­ვა­ლეთ - 5800 მას­წავ­ლებ­ლებს ჩა­უ­რი­ცხავს. ერთხელ 1.50 ხომ ჩა­რი­ცხა და მე­ო­რედ - უკვე 10 ლარი, ვი­ღა­ცავ 20 და ასე... მოკ­ლედ, ჩემს ჯა­რი­მა­საც გა­და­ვიხ­დი და სხვის ჯა­რი­მა­საც" - ამბობს ლადო აფხაზავა.

ლადოს მძიმე ბავშვობა აქვს გადატანილი, როგორც ის ყვება მშობლები 17 წლის ასაკში დაკარგა.

"დედა ბაღ­ში მრე­ცხა­ვად მუ­შა­ობ­და, მამა ხის ხე­ლო­სა­ნი იყო. დედა 47 წლის ასაკ­ში სიმ­სივ­ნით გარ­და­იც­ვა­ლა. 4 შვი­ლი დაგვტო­ვა, ჩემი დები მაგ დროს უკვე გა­თხო­ვი­ლე­ბი იყ­ვნენ. დე­დას და მა­მას ერ­თმა­ნე­თის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქონ­დათ და რო­დე­საც დედა წა­ვი­და, მა­მამ მის გა­რე­შე ყოფ­ნას ვე­ღარ გა­უძ­ლო - თავი მო­იკ­ლა, (ჩა­მო­იხ­რჩო). მამა, რო­მე­ლიც ჩემს იმე­დად იყო, სა­კუ­თა­რი ხე­ლით ჩა­მოვხსე­ნი...

მა­მა­ჩე­მი ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში დი­ლით, 11 სა­ათ­ზე ვნა­ხე, ლო­გინ­ზე და­ვაწ­ვი­ნე და მერე შუ­ა­დღის 3 სა­ათ­ზე როცა თვა­ლი გა­ვა­ხი­ლე, აზ­რზე მხო­ლოდ მა­შინ მო­ვე­დი. თურ­მე წავ­ქცე­ულ­ვარ, გო­ნე­ბი და­მი­კარ­გავს...".